گزیده‌ای از کلام استاد سامائیل

از استادی پرسیدند: "راه کدام است؟"

و او در حالی که به کوهی که در آن منزل داشت اشاره می‌کرد گفت: "چه کوه با شکوهی؟"

دوباره پرسید: "از کوه نپرسیدم، بلکه درباره مسیر سوال کردم."

پاسخ داد: "مادامیکه نتوانی به آن سوی کوه بروی، راه را پیدا نتوانی کرد."

شاگرد دیگری از همان استاد، همان سوال را پرسید، استاد پاسخ داد: "همانجاست، درست در مقابل چشمانتان."

"چرا من نمی‌توانم آن را ببینم؟"

"زیرا ایده‌های خودخواهانه‌ای داری."

"استاد، آیا قادر به دیدن آن خواهم شد؟"

"تا وقتیکه نگاه دوگانه‌ای داشته‌باشی و بگویی: من نمی‌توانم و ...چشمانت در اثر آن نگاه نسبی، کور خواهدماند."

"آیا اگر من و تویی در میان نباشد، دیده خواهدشد؟"

"اگر من و تویی در میان نباشد، پس چه کسی است که می‌خواهد ببیند؟"

....

مسائل زندگی هیچ چیزنیستند جزاشکال ذهنی با دو قطب مثبت و منفی. مسائل توسط ذهن به وجود می‌آیند و توسط ذهن هم ادامه پیدا می‌کنند.

وقتی فکر کردن به یک مساله را متوقف کنیم،‌ آن مساله ناگزیر خاتمه خواهدیافت.

شادی و اندوه، خوشی و درد، خیر و شر، پیروزی و شکست؛ نبرد میان دو قطب مخالف را شکل می‌دهند که "من" بر روی آن بنا شده‌است.

تمام زندگی بدبختانه‌ای که داریم از یک قطب به قطب دیگر در حال تغییر است: پیروزی، شکست؛ دوست‌داشتن، دوست‌نداشتن، خوشی ، درد؛ شکست، موفقیت؛ این، آن،....

لازم است تا خود را ازستم "متضادها" آزاد کنیم؛ و این تنها با آموختن زیستن لحظه به لحظه، بدون هرنوع انتزاع، بدون رویاها و بدون خیال‌ امکان‌پذیر است.

برگرفته از صفحات هفتم و هشتم کتاب “The Revolution of the Dialectic” اثر استاد سامائیل آون وئور (Samael Aun Weor)