یه شعر فوق العاده مزخرف...لحظه صفر

من گناهم این است
که به آزادی پروانه حسادت کردم
و به تنهایی نمناک علف خندیدم
و دلم هیچ نخواست
که به زیبایی پرهای کبوتر باشم

من گناهم این است
که سرم
مثل سرگیجه صبح
و به اندازه وزن همه خاطره‌ها سنگین است
و نگاهم هرروز
پای سرسبزترین باغچه‌ها می‌میرد

من گناهم این است
که فراموشم شد
ریشه ترد خودم را به تمنای زمین وصل کنم
و به اندازه اندوه خدا قد بکشم
تا به آن لحظه جادویی صفر

راستی مطالب مربوط به عرفان مدرن به وبلاگ خواهر منتقل شد:
www.erfaan-e-novin.blogsky.com